Aynı dili farklı konuşmaya çalışmaktan sıkıldığımı yazmak için geçtim klavyenin başına. Katakulli seven zihinleri iblisle yatağa sokmaya geldim.
İyi ve kötü, doğru ve yanlış hepsi birer meyveydi. Adem bunları mideye indirdi. Bokundaki tohum toprağa değdi ikiye bölündü. Biri yerden yukarı yükseldi biri yerin dibine girdi. Araya zaman girdi ve yaşam bilindi. Yaşamın büyüsü Adem, Adem'in büyüsü dildi. Dil ne boktan iyiydi, ne de bok kadar kötü. Ya vücut meyveyi sindiremedi ya da meyve sindirilmek istemedi. Sonuçta Adem yediği meyveyi bir türlü sindiremedi, meyve toprağa karıştı gitti, bize bok yemek düştü ve yedik. Gelgelelim biz ne bok yedik demedik. Biz boku iyi mi yedik kötü mü yedik onu merak ettik.
